- Ślepa Łatwowierna *odpowiedział jej dość sarkastyczny, dobrze znany, melodyjny głosik* A właściwie, Selene van Sathrenit. Tylko błagam, wpuść mnie Nec! *wrzasnęła już bardziej spanikowana i rąbnęła pięścią w drzwi kolejny raz, aż dziw, ze tyle w sobie sił miała.
Bogowie jedni wiedzą tylko, co ją zagoniło właśnie pod drzwi domu Necrii o tej porze w taki mróz.
No i dlaczego, rzecz oczywista, dobijała się tak natarczywie. Miała tylko nadzieję, że Nec nie każe jej czekać zbyt długo albo nie zdzieli świecznikiem, wazonem, czy czymś podobnym w rudą nieupierzoną czuprynę.
W sumie sama byłaby sobie winna.
Sel cała skostniała przykleiła się drzwi, jakby chciała stać się niewidoczna i lękliwie obróciła się, nasłuchując. Cholera, niedobrze. Ktoś ją tropi i wcale nie ma zamiaru dac za wygraną. Może udało jej się go zgubić? Mało prawdopodobne, ale zawsze jakaś pociecha....
Jej skóra nie mogła teraz już nosić określenia brzoskwiniowej. Bynajmniej. Teraz była w kolorze dorodnych malin, spierzchnięta i posiniała. Wokół ust miała sine obwódki, palce u bosych stóp również były niemal fioletowe.
Zaszczekała zębami i wcisnęła się w kąt miedzy ścianą a drzwiami jeszcze mocniej, czekając aż jej Nec otworzy w końcu.*

*Gdy posłyszała dźwięk otwieranych drzwi, niemal rzuciła się na Nec, stanowczo pchnąwszy ją do środka, po czym szybko, jakby ją ktoś gonił, drzwi zatrzasnęła i przylgnęła do nich plecami, szukając w międzyczasie klucza, który zapewne wciąż tkwił w dłoni Nec.*
- Klucz, klucz... *mruczała gorączkowo, rozdygotana. Sprawiała wrażenie istoty obłąkanej. W końcu wyrwała go Nec z dłoni i starała się trafić nim w zamek u drzwi. Wreszcie przekręciła go, choć zapewne Necrii zrobiłaby znacznie szybciej i odetchnęła niejako z ulgą, wciąż nie przestając się trząść. Opuściła głowę, oparła się o framugę i dyszała ciężko, starając się znaleźć jakieś odpowiednie słowa.
Otworzyła usta, lecz zamiast potoku słów, które z siebie chciała wyrzucić, z jej gardła dobył się jedynie charkot, który zaraz przerodził się w ostry napad kaszlu.*- Przepraszam, Nec. *wydusiła z siebie zdławionym głosem* ale to cholerstwo nie daje mi spokoju, gdzie ja, tam on i na okrągło. *rzekła cicho i odchrząknęła, przypadkowo upuściwszy hebanową laskę, która z łoskotem uderzyła o parkiet i potoczyła się po podłodze.
Sel schyliła się, szukając jej i w międzyczasie zastanawiając się, co dalej miała rzec.*

*Odruchowo wtuliła się w Nec, obejmując ją ramionkami. Faktycznie, była bardzo przemarznięta, ale to nie dziwota, kiedy biega sie po śniegu boso i to jeszcze w ubraniach, które z powodzeniem nadawałyby się na późne lato, niźli na zimę.
Sel jednak od zawsze była nieco lekkomyślna.
Trzęsła się jak osika, starając się złapac oddech i uspokoić trochę, by móc wszystko Nec po kolei opowiedzieć.*
- łowca *wykrztusiła w końcu* tropi mnie, ściga, gdziekolwiek tylko się udam. *sięgnęła jeszcze dłonią do klamki, by pociągnąć za nią i upewnić się, ze drzwi dobrze zamknęła.
Uspokojona nieco odetchnęła, starając się zapanować nad drżeniem członków i przepraszająco "spojrzala" na Nec, kierując na nią niewidzące, szafirowe oczy.*

*Cóż. Wszak nie tylko Norv'ah lubują się w piórach Ferray. Nie jednemu się oczy zaświeciły na widok jej wielobarwnych skrzydeł. Selene była tego świadoma. Pamiętała, że nawet Nec pragnęła miec jedno z jej piór i które zresztą, z tego co Sel pamiętała, ofiarowała Nec. One były jak magnes. Chciało się je dotknąć, posiadać... fakt, na niektórych nie działał wcale, ale to byli tylko nieliczni. Tak więc pióra te były za razem błogosławieństwem i przekleństwem. Sel wcale nie kryła jednak, ze jest z nich dumna. To była część jej natury. Ferray zawsze pozostawały pyszne i dumne, zakochane w swej niezwykłości i wielbiące własne ciało, jak świątynię najwyższego z bóstw. Może ona sama nie do końca taka była, ale przeca za wszelką cenę chciała walczyć o to, co jej najcenniejszego pozostało, a co tkwiło stale, przyczepione do jej pleców nadludzką, bo przecież boską siłą Stworzenia. Zabawne, że zawsze udawało się jakoś wywinąć niebezpieczeństwu, które jej nie opuszczało ani na krok. Tak było i dziś, kiedy kazała zawieść się dorożkarzowi pod dom Necrishii, w najwyższym pośpiechu i trowdze. Pewna była, ze jeszcze nigdy dotąd dorożka nie mknęła tak szybko brukowanymi uliczkami Lunaroth. Chodziło wszak o jej życie.
Kim był Łowca? Nie wiedziała. Mimo wszystko nie mógł to być Ael, ponieważ powiedział jej kiedyś, ze nie ważyłby się na jej życie targnąć, jako ze należą do jednej Gildii. I dobrze. Sel miała już dość kłopotów.
Uspokojona już całkowicie na wzmiankę o zabezpieczeniach Gwardii, udała się tam, gdzie ją prowadziła Nec, nie mówiąc posłusznie ani słowa. Tylko szczękała nadal zębami czując, jak powoli ogarnia ją przyjemne ciepło, a w członki wstępuje zmęczenie, którego dotąd jakoś nie dostrzegała. Sięgnęła ręką do skrzydeł i strząsnęła z nich kropelki topniejącego śniegu, strosząc je tak, jak zwierzęta stroszą sierść. Światło bijącego od świec ognia dobywało z nich cudne refleksy, a oczka pawie zdawały się mrugać wesoło wszelkimi ciepłymi barwami, od żółtego począwszy, na zielonym i fioletowym skończywszy. Krople wody mieniły się na nich jak cenne kryształy z królewskiego naszyjnika. Gdyby Sel była świadoma tego, jej próżność urosłaby pewno do rozmiarów Lunarskiej Świątyni Wielu Bóstw.
Panna van Sathrenit jednakże przymknęła tylko oczy, chłonąc atmosferę tego domu z niejakim nabożeństwem. Ot, przecież każdy dom był niezwykły, każdy pachniał inaczej...*

Ostatnio edytowany przez Selene (2008-12-31 20:28:14)